Geschiedenis

Een afbeelding van de Ridderzaal met opgehangen trofeeën uit de tijd dat het zeer belangrijk was het

vaandel van de tegenstander te veroveren. De vaandels waren de trots van het leger, inname door de

vijand, was vernederend en maakte de Grote Zaal tot een overwinningszaal. De in oorlog grote

hoeveelheid buitgemaakte vaandels waren het bewijs van een glorieuze overwinning. Door de eeuwen

heen werden de vaandels na nieuwe oorlogen vervangen. Het schilderij toont u de Ridderzaal in 1651,

gemaakt door Dirck van Delen. Hij was kunstschilder behorend tot de Hollandse School en werd

geboren in 1605. Op dit bijzondere schilderij zijn vaandels en banieren hangend aan het oude plafond

van de Grote zaal te zien. Het schilderij is ten toongesteld in het Rijksmuseum in Amsterdam. Bedoeld

als historisch erfstuk laat het een duidelijk contrast zien van vergane glorie en een nieuw begin bij de

in gebruik name van de Ridderzaal als regeringscentrum. Wat direct opvalt zijn de vele Bourgondische

kruisen, dit zijn vaandels die veroverd zijn op de Spaanse troepen.

De Leidsche Feesten.
De toespraak, waarmede gisteren de Heer Dompierre de Claulïepié, president van het Leidsche Studentenkorps, de reünisten verwelkomde, luidde aldus: Mijne Heeren Studenten en Reunisten ! Heden heeft de roepstem weerklonken,

welke elk jaar gehoord wordt: »Op naar Leiden!« Van alle oorden zijt gij opgekomen. U roep ik toe: Hartelijk welkom in Leiden, en viert deze week feest, gij allen, die hetzij na een korte of lange studie, u gewijd hebt aan de belangen van ons land, hetzij door de diepe en grondige studie, hetzij in 's Lands vergaderzaal, hetzij op andere wijze; maar uwe jeugd toch heelt steeds aangename herinneringen achtergelaten. Uwe tegenwoordigheid alhier bewijst het. Uw haar is mogelijk vergrijsd, uw tred minder vlug, maar uw hart is jong gebleven. Gij allen dan, gij diepzinnige geleerde, gij omzichtige medicus, laat voor het ogenblik al uwe zorgen varen, en bewijst hoe jong, hoe vroolijk de jong-student thans is. Vergunt mij thans u uwe jeugd in herinnering te brengen. Spreker gaf vervolgens een overzicht van de verschillende fata aan het studentenleven verbonden. Hij herinnerde hoe, bij het binnentreden in deze veste, elk huis hun als een schrikbeeld voor den geest opdoemt, hoe huiverend het binnentreden geschiedde en hoe bevend de eerste woorden: «Mijnheer, mag ik mij eens voorstellen ?« werden gesproken. Hij beschreef hun het geluk ende vrijheid van het eerste jaar, als een student kan uitroepen met Keizer Karel V: »in mijn Rijk gaat de zon nooit onder.« Herinnert u uwe dispuut-gezelschappen waar alle moeilijke vraagstukken op de gemakkelijkste wijze werden opgelost,en werd al dat genot, al werd uw Koning van vrijheid ook al een oogenblik onttroond door uw diktaatboekjes en examens, helaas, wederom was het een feest uwe club bij u te zien. De club waarvan misschien thans velen zijn heengegaan, wier hand gij niet meer kunt drukken, maar waaraan uwe herinnering aangenaam blijft. Spreker ging thans voort met het scheisen van het leven aan de Akademie. Met kracht verwierp hij de aantijgingen, die ons corps zoo menigmaal in den laatsten tijd werd aangewreven. Vraagt het, gij allen, riep hij de reünisten toe — door de leden van Njord of het luiheid is, de overwinning die zij altijd behalen, vraagt het aan Pro Patria of het vadsigheid is of behendigheid, vraagt het den professoren of er minder gewerkt wordt dan weleer. Vraagt het dan of het korps verbasterd is. Deze rede werd met gejuich begroet. Namens de Reunisten namvnu Mr. A. E. J. Modderman het woord en sprak ongeveer het volgende: »Wij danken u, Mijnheer de President, voor uwe schone toespraak. Wij danken het korps voor zijne schoone ontvangst in woord en daad. Wij oud-gedienden voelen ons weer volkomen thuis onder de

oude banier. Waar zouden wij ook beter thuis hebben dan hier, waar wij de schoonste dagen van ons leven hebben doorgebracht ? Hier hebben wij de hechtste banden van vriendschap gesloten en het is eene vriendschap, die blijvende is. Dat bewyzen de reuniën. Van onzen academietijd gaat een band uit die zich over gansch ons verdere leven verspreidt. Dit danken wij in de eerste plaats aan het Leidsche Studenten-korps dat ons in zijn schoot opnam. Het korps leerde ons het rechte gebruik van de vrijheid. Wij begroeten het studentenkorps, in de vaste overtuiging dat het nog onverbasterd is, dat zyn heden beantwoordt aan zijn schoon verleden. Men hoort soms spreken van de oprichting van een studentenbond in het meervoud zelfs, maar hier in Leiden zullen zeker dergelijke dwaasheden niet geschieden. Wanneer in Maart 1889 het Leidsch studentenkorps zijn half eeuwfeest viert, dan zal het kunnen herdenken 50 jaren van onafgebroken eenheid, 50 jaren van eendracht, die zijne leden, ook nadat zij reeds de hoogeschool hadden verlaten, heeft bijeengehouden. Wij beschouwen ons als leden van het Leidsch sludenten-korps, M. H.

Wij stellen ons onder uwen scbepter en zullen uwe bevelen gehoorzamen, want wij treffen hier aan den ouden geest, den geest van Virfus concordia fides. Een krachtig lo vivat volgde op deze woorden. Na de ontvangst op het feestterrein, begaven de Reunisten en Studenten zich naar de sociëteit Minerva. Hier ontving de President der sociëteit, de Heer Van Wijngaarden de Reünisten ongeveer met de volgende woorden:

M. 11. 1 Zoo even in het feestgebouw heette de Praeses Collegii u welkom namens het korps. Op mij rust de vererende taak u welkom te heten op de sociëteit Minerva. Allereerst gij leden collegii der andere universiteiten bewijst uwe belangstelling voor ons korps door uwe tegenwoordigheid. Laat de feesten voor u wezen, die ze ook voor ons zijn: een brandpunt der gezelligheid. U Reünisten, die van heinde en verre zijt saamgestroomd, roep ik een

hartelyk welkom toe. Ik weet het zeker dat de Sociëteit in u in ruime mate herinneringen zal terugroepen uit uw vroegeren studententijd. Toen wij als jonge studenten in den eersten tijd de kroeg binnenkwamen en de ouderen aan de leestafel zaten, haalden deze de schouders op, Doch langzamerhand weidt gij hier thuis. (Dit was als het ware uw huis, omdat gij er vrij waart. Gij waart in een heiligdom —in uw heiligdom. Daarom stel ik een dronk in op alle Reunisten en op de Sociëteit Minerva! (Algemeen hoera! Hierop vroeg de Heer Van Swinderen het woord: Opnieuw is ons een welkom toegeroepen. Men zeide: dit was ons huis. Het gebouw is veranderd, de geest is dezelfde gebleven. Het is dezelfde oude kroeg; de kroeg, waarin vriendschap gesloten werd, de kroeg, waar wij de vrienden zagen komen, waar wij de vrienden zagen heengaan. De kroeg, waar altijd werd feest gevierd. Ook nu zullen we feest vieren, dat beloof ik u. Mijne heeren, ik drink op de feestviering! Hierop volgde het lo vivat. Te zeven uren des avonds vereenigden de feestvierende reunisten zich in de bekende lusthof van Zomerzorg, waar door de stafmuziek van het 4e regiment infanterie een concert werd gegeven. Onder de vele reunisten, die hier tegenwoordig waren, bevond zich een, die reeds in 1824 als candidaat in de theologie de Leidsehe Akademie had verlaten, en een ander, die reeds voor den dertienden keer het réuniefeest medemaakte. Men vereenigde zich na afloop hiervan in de Stiulenten-Sociëteit, waar het orkest van het le reg. huzaren uit Deventer verschillende stukken speelde. De lieer Van Wijngaarden,

president der sociëteit, heette alle aanwezigen welkom en eindigde zijn rede met een heilwensch voor de reunisten. Nog lang bleef men gezellig bijeen en nog vele heildronken volgden elkander op. Dinsdag. De vreemdeling, die thans de aloude sleutelstad voor het eerst binnentrad, zoude ongetwijfeld niet vermoeden dat deze gewoonlijk genoemd werd het doodsche en stille Leiden. Al wat doodsch, wat stil mag heeten, heeft heden plaats gemaakt voor eene ongekende drukte, reeds zeer vroeg in den morgen deed het geratel der talrijke voertuigen, welke van alle omliggende plaatsen gekomen, in vliegende vaart Leiden's straten doorkruisten, de inwoners uit hunne nog diepe rust ontwaken; het buitengewoon groot aantal spoortreinen, dat onze veste tot einddoel had gekozen, bracht duizenden van vreemdelingen uit alle oorden des lands tezamen. Het was een eigenaardig effect die krioelende menschenmassa in de verschillendste kleederdrachten, zich langzaam voortbewegende tusschen de statige gebouwen op den stationsweg, te midden der driekleuren, die ten teeken der feestvreugde uit de huizen wapperden. De breede en schoone Breestraat, in andere jaren gedurende dat tijdstip zoo stil en verlaten, was thans het uitgangspunt der duizenden nieuwsgierigen, hun aandacht wijdende aan de schoone bloemenversieringen, waarmede verschillende huizen prijkten, of wel aan de sierlijke gasvormen, die later bij het verspreiden van hun licht hun hulde zouden brengen aan het Leidsch Studentenkorps en het thans te vieren feest. Op niet minder belangstelling kon het Rapenburg roemen; de bewoners met hunne talrijke logé's hadden plaats genomen op de voor hunne huizen getimmerde estrades ; de Leidsche jeugd had een rustig plaatsje zoeken te veroveren op de takken der zich hier bevindende boomen, waaruit zij echter door de onmeedoogende Hermandad spoedig verjaagd werden, en daartusschen bewoog zich de bonte mengeling der oneindig velen, die het voorrecht niet hadden Leidsche verwanten ol' vrienden te bezitten. Vooral te een uur was de opeenhooping te dezer plaatse buitengewoon groot. Met ongeduld verbeidde men het oogenblik dat de stoet, die zich inmiddels begon op te stellen, zich in beweging zoude zetten. Te ongeveer half drie nam dit een aanvang. De stoet, die, zooals bekend is, de geschiedenis van Leiden van de stichting af tot het jaar 1574 voorstelt, is verdeeld in acht afdeelingen,

De eerste heeft betrekking op de stichting der stad, die in het tijdperk der Romeinen valt. Dezen toch legden een weg aan van Nijmegen door de Betuwe, verder langs den linker Rijnoever tot aan het z. g. Huis te Brittenburg, ten westen

Thans is de beurt aan Willem II, Graaf van Holland en Zeeland, Heer van Friesland, Roomsch koning (de Heer J. W. M. Götte van Delden) die later door de Westfriezen vermoord werd. Dat hij
koning is zegt u de gouden diadeem om zijn helm. Op zijn borst prijkt de roode liebaard, de klimmende leeuw van

Holland, die zich op het gele laken herhaalt dat zijn moedig paard bedekt. Hij zelf is in zilveren wapenrusting met gouden stukken op de knie- en armgewrichten.

Achter zijn schildknapen (de heeren .1. J. Barnet Lyon en P. A. Oetgens van Waveren Pancras Clifford) naderen Willems Raad, Diederik van ter Goude (de Heer [E. J. M. H. van Rijckevorsel) en. Claes van Cats (de lieer P. J. van Wijngaarden de voogd en gouverneur van Floris V, die straks zal verschijnen. Diederik draagt een prachtig met goud doorweven kleed, terwijl Claes van Cats, te oordcelen naar het kruis dat zijn helm versiert, waarschijnlijk den laatsten tocht naar 't beloofde land heeft meegemaakt. Beide kleuren, keel met zilver van dea eersten, en sabel met zilver van den laatste steken schilderachtig tegen elkander af.

Hun knapen volden met dezelfde kleuren (de Heeren J. B. D. Tullekenen H. Deen). Een aardig hoopje krijgsvolk te voet brengt eene aangename afwisseling' tussen de vele ruiters. Zij dragen een gelen wapenrok met rooden kaperoen en blauwe hozen. Hun wapen is- een soort van zware handboog, de bus namelijk, voor pijlen, die dan ook naast ander gereedschap, in een koker aan hun lederen gordel hangen. Het zijn de busschieters van Graaf Floris V, onder

aanvoering van hun dapperen hopman Jan van Toleusen (de Heer J. W. van der Poel).

De beurt is aan twee ridders van Sint Jacob: Dirk den Goedertierene, Heer van Brederode (de Heer P. Peereboom) en Jan de Sterke, Heer van Arkel. (da Heer M. C. A. Bijleveld). Een prachtig paar: »Breedero het oudst, Arckel het stoutst.'« Op de borst van den eersten stijgt weer de klimmende bebaard, doch thans doorsneden met de «breede

roede« van lazuur. Hun schildknapen zijn Gerrit van Poelgeest (de Heer N. C. de Gijzelaar), wiens bezittingen in Leideri's onmiddellijke nabijheid liggen, en Jan van Foreest (de Heer A. F. C. van Rechteren Limpurg), wiens afstammelingen thans nog in Noord-Holland op »de Nijenburg« onder Heiloo wonen.

Zijn schildknapen zijn: Jan van Berckenrode, Diderik van Berkhout, Floris van Teijlingen ca Aarnout van Liesveldt (de heeren A. Roëll, S Creutz L.M van Leeuwen en H. van Loghem de Jossehn de Jong). De eerste, die Floris volgt, is zyn schatbewaarder, Claes, Heer van Putten en Areenen, Ridder (de Heer S. H. Muntz) in lichtblauw gewaad met kaperoen en schouderkleed uit éen stuk. Dan verschijnen Gijsbrecht van Aemstel (de Heer J. W. .1. Pompe van Meerdervoort), Herman van Woerden (de Heer R. van Breugel Douglas) en Gerrit van Velzen (de Heer A. L. C. Pabst) allen te paard, eerst de vrienden van Floris, later zyn moor. denaars. De middelste is de vader der » ...adellijke spruit van 't hooge Huis te Woerden, Om welker ongelijk de helden oorlog voerden.« Hun knapen volgen: Everard van Stoutenburg (de Heer F. .1. D. C. Egter van Wissekerke), Gerrit van Harmelen (de Heer L. L. van Nispen) en Zweder

vaa Montfoort (de Heer R. W. van Stolk.) Achter den valkenier met den valk op de vuist komen een paar minstreelen »met luit ende ghiterne« aanstappen (de heeren J. A. de Ranitz en A. Philips).

Het zestal te voet, dat deze afdeeling sluit, zijn beroemde mannen uit iets lateren tijd (van 1369 tot 1516). Philips van Leiden, den Licentiaat in de beide rechten, Raad van Graaf Willem V (de Heer W. .1. van Dam) herkent ge aan zijn rood kleed, de kleur der rechtsgeleerden. Zijn naam duidt aan dat hij een kind van Leiden's veste is. Hij is de beroemde jurist onder wiens beheer de Bibliotheek werd aangelegd, die als »de tempel van Salomo bij de Pieterskerk stond.« Cornelis Engelbrechtsen (de Heer F. J. Moll) naast hem, is de beroemde schilder, wiens altaarstukken nog op het Museum te Leiden prijken zijn de beroemdste overblijfselen der kerkelijke kunst ln de 15de eeuw zijn. Doch ziehier een ander schilder: Aert v. Leijden (de Heer A. Kruijt), eveneens een kind der Bleutelstad, bij zijn tijdgenoten bekend als »de fluitspeler*, minder kerkelijk kunstschilder dan voorlooper van de latere vrolijke Hollandsche genreschilders. Tussen de geleerden doctor Coruelis Verheijden (de Heer H. D. van Gelder) en Joannes Franconius Leijdens (de Heer J. A. Hasselbach) verschijnt eindelyk Lucas van Leyden (de Heer M. E. Sepp), de vermaarde schilder, wiens beroemdste stukken in Nederland te vinden zijn in het museum te Leiden en in de nagelaten verzameling van Z. K. H. Prins Frederik der Nederlanden.

De afdeling E voert ons in het Beiersche tijdvak. De schout van Leiden te paard, Gerrit van Poelgeest (de Heer M. C. de Vries van Heijst) draagt evenals de twee stadsboden, die hem vooral gaan, de rode roede, ten teken zijner rechterlijke macht. Zijn kleed is van kostbaar goudbrokaat en een groene baret »met sluier siert zijn hoofd, terwijl de »ponjaard«, de kleine dolk aan zijn zijde, voor dezen tijd (begin der 15de eeuw) nog iets nieuws is.

De drie burgemeesters en de twee schepenen van Leiden volgen te voet, met den keten, welker schakels den naam der stad vertonen, om den hals. Nu verschijnt het Utrechtse voetvolk, voorafgegaan door tamboer en pijper, onder bevel van Jan, Burggraaf van Montfoordt (de Heer J. F. Engelbrecht.) Zij dragen rode wapenrokken met rode en witte hozen en lange puntschoenen.

Hun schootsvellen van bruin leder zijn met borstplaten versierd, en hun wapen is een zwaardachtige piek, waarmede ze al maaiende vreselijke verwoestingen onder den vijand kunnen aanrichten.

Thans volgen Philips, Baanderheer van Wassenaar, bij wie wij weder het wapen met de wassende manen missen, Willem van Brederode (de Heer J. L. Verweij Mejan) in een rood, en Gerrit van der Zijl (de Heer R. J. H. Patijn) in een zwart costuum met dubbele mouwen, de onderste sluitende om den arm, de bovenste zeer wijd, ongesloten neerhangende. Hun paarden dragen merkwaardige broeken.
Achter hen verschijnt de woelige Jan, Paltsgraaf op den Rijn, Hertog in Beieren (de Heer J. E. O. A. A. van Bijlandt van Benthorn) wiens aanspraak op 't Bisdom Luik reeds aan 18000 Walen het leven heeft gekost en die later op geheimzinnige wijze vergiftigd werd. De strijdhaftige Hertog is in volle wapenrusting met prachtig blauw bovenkleed, den helm met den recht op staande pauwstaart versierd. Zijn schild vertoont op blauwen grond de witte «schubben» waaraan de naam der kabeljauwen zijn oorsprong te danken heeft. In de kleuren van zijn huis gedost — rood en goud — dat met Wassenaar het oudste en adellijkste van Holland vormt, rijdt Jan van Egmond (de Heer Heshuijzen) naast Gerrit Boel van Heemskerk (de Heer H. G. van Holthe tot Echten), die een zilveren leeuw op lazuren veld voert, beiden in volle wapenrusting, terwijl Hendrik Nothoft, Heer tot Weraberg, Ridder, Zegelbewaarder en Thesaurier van Holland, Raad van Hertog Jan, Vitsdom in Neder-Beieren (de Heer E. Löhnis), bij wie wij voor 't eerst kaplaarzen opmerken, den stoet van Hertog Jan en deze afdeling sluit.

De volgende afdeeling (F) verplaatst ons slechts weinige jaren verder; doch brengt ons midden in de Hoeksche en Kabeljauwsche twisten (1415), waaronder Leiden onophoudelijk veel te verduren had, voornamelijk nadat de Kabeijauwschgezinde Simon Frederik van Swieten den afgezetten Hoek, Floris van Boschhuijzen, in de waardigheid van schout was opgevolgd.

Vooraan stapt Jan van Wassenaar (de Heer P. W. N. Merkus), die ook thans de stede-banier ontplooit, zooals hij zulks

in gemelden jare deed, toen de misnoegde Hoeken de afzetting van boyengenoemden Van Swieten eischten. Dan komt Gerrit Potter van der Loo (de Heer J. Vroiik) de Raad van Holland, die door het voorstellen van transacties den strijd trachtte te voorkomen, gevolgd van met bijl en piek gewapende Kabeljauwen. Te paard gezeten, volgen Floris van Kijf hoeck, Willem van Alcmade en Boudewijn van Zwieten (de heeren W. T. Waghto, E. van Emden en L. R. Bunnick), allen ridders uit de omstreken van Leiden. Int groen met hermelijn afgezet, met blauw barret en rozerood beenkleed, voert Gozewijn de Wilde, de President der Landen van Holland, Zeeland en West-Friesland (de Heer K. J. Abbring Hingst) het bevel over de ter hulp gesnelde Delftsche ruiterij, die met rondassen en pieken gewapend is en reeds eenige gevangen Hoeken met zich voert. Afdeeling G. stelt het bezoek voor van Maximiliaan van Oostenrijk aan de stad Leiden in 1504. Ter loops stippen wij aan, dat de costuums van den gehele optocht niet alleen een grote verscheidenheid en aangename afwisseling aanbieden, maar ook om zoo te zeggen van groep tot groep rijker en prachtiger worden.

Vooral het feestelijk bezoek van Maximiliaan spreidt een bijzondere weelde ten toon. «Zelden,« zoo verhaalt dan ook de historie, »had zich schitterender stoet door de met banieren, guirlandes en erebogen versierde stad bewogen.«

Eerst komen de schutters van de Sebastiaans doelen aan hun hoofd (de Heer E. Jannink) en hun vaandeldrager (de Heer G. Jannink). Hun wapenrok, die onder 't harnas uitkomt, is half rood en wit, versierd met grooten gekartelden zwarten kraag, die hun schouders bedekt. Hen volgen de banierdragers van Dordrecht, Delft, Amsterdam, Gouda en Haarlem (de heeren S. H. de Vries, J. J. de Grave, A. Vethake, G. Slotemaker en O. Schreuders), elk de kleuren zijner stad dragend, Amsterdam zwart en rood, Delft zwart en wit, de overigen rood en wit.

Achter hun banierdragers gaan de burgemeesters der genoemde steden (de heeren G. Vissering, P. Polvliet, G. H. J. Peter, G. L. Mens Fiers Smeding en Th. C. Gevers) in ambtsgewaad, elken avond, alvorens zich ter ruste te begeven, namen de heeren geregeld nog eens den Bijbel ter hand, waaruit de hofmeester zonder keuze eenige hoofdstukken voorlas. Ook in dit opzicht hadden zij eigenaardige ervaringen, welke natuurlijk terstond naar huis werden overgebriefd. »Wij hebben«, zoo luidde het in een hunner brieven, »den 1 Juni 1761 begonnen den Bijbel van voren af door te lezen, en — welk een wonder! — den 30 Juni 1762 zijn wij daarmede geheel gereed gekomen. Nu zijn wij voornemens weder van voren af te beginnen, en nog een godsdienstig boek daarbij te nemen." Vooral des Zondags werd een groot deel van den dag aan godsdienstoefening gewijd. Niet slechts een of tweemaal, maar, wanneer het eenigszins mogelijk was, zelfs driemaal, gingen de heeren dien dag ter kerk.

Reeds kort na zijne eerste aankomst te Leipzig had de Graaf zorg gedragen een eigen plaats in de voornaamste hoofdkerken te verkrijgen. Gellert, wiens tussenkomst zij hierbij hadden ingeroepen — hetgeen, gelijk bekend is, meermalen geschiedde door jongelingen van allerlei rang en stand — Gellert werd ook om deze reden door zijn adellijken leerling nog hooger geschat.

De voornaamste afwisseling in dit tamelijk eentonige leven bestond voor den adellijken student en zijn hofmeester in het maken van uitgestrekte wandelingen in den omtrek der stad. Zij wandelden dan naar Reudnitz of naar zwart met

hennelijn, en den naam hunner stad in de schakels vanden keten op hun borst. Twee trompetters kondigen Arent van Swieten aan (den Heer W. L. de Vos van Steenwijk) die de Oostenrijksche banier draagt, den dubbelen arend, waarover de wapens van verschillende andere vorstelijke bezittingen zijn aangebracht, bovenaan Hollands liebaard. En nu verschijnt Maximiliaan I, de tweede hoofdfiguur van den optocht (de Heer R. C. G. M. de Bieberstein Rogalla Zawadzky) wiens costuum echter ons nog schitterender toeschijnt dan dat van Floris V. Op een prachtig versierd paard zit de Aartshertog in lichtgroen en karmozijnkleurig f e waad, schouders en borst door een grooten zwarten raag bedekt, met den grooten gekartelden en met bonte veeren versierden hoed op het hoofd. Het Gulden Vlies prijkt op zijn borst. Zijn pages Augustin von Khevenhüller en Melchior von Wurmbrand (de heeren D. Roëll en C. Roest) volgen te voet in hemelsblauw en zalmkleurig toilet.

Het gevolg van den Aartshertog bestaat uit Jan den Eerste, Graaf van Egmond, kastelein van Gorkum (de Heer M. A.

M. Viruly) in blauw gewaad met zwart overkleed dat met hermelijn is versierd, Hendrik van Mecklenburg (de Heer Th. Stoop), wiens dracht meer aan de Spaansche mode dier dagen herinnert, Hendrik yan Nassau, (de Heer Th. Evekink) in karmozijn en hermelijn, en Willem van Croy Heer van Aerschot (de heer C. Hiddingh) in een prachtig costuum van groen en geel; de beide laatsten vliesridders, wier edele namen het Nederlandsche volk in de volgende eeuw tegenover elkander zal zien staan, Nassau in het Noorden, Aerschot in liet Zuiden. De kanselier van het Duitsche Rijk, Joachim van Brandenburg is niet minder prachtig gekleed. Gildemeester en Gildebroeder, in bonte dracht, vertegenwoordigen de Leidsche burgerij, die den feestelijken intocht van Maximiliaan te voet begeleidde. (Zie verder Tweede Blad.)